Totto-chan Book cover.
Image courtesy: Wikipedia

ജീവിതത്തില്‍ ചിലരോടൊക്കെ നമുക്ക് അസൂയതോന്നാം; തോന്നും. മനോഹരമായി സംസാരിക്കുന്നവരോട്, നന്നായി എഴുതുന്നവരോട്, നല്ലരീതിയില്‍ ആളുകളുമായി ഇടപെടുന്നവരോട്… അങ്ങനെ അങ്ങനെ ആ അസൂയലിസ്റ്റ് വളര്‍ന്നുപോകാറുണ്ട്.

ഏറ്റവും ഒടുവില്‍ ഇങ്ങനെ അസൂയ തോന്നിയത് കുഞ്ഞുടോട്ടോയോടാണ്. വായിക്കുന്തോറും ഒട്ടേറെ ചിന്തിപ്പിക്കുകയും, രസിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ ബാലസാഹിത്യം (?) വായിക്കാന്‍ ഇത്രയും വൈകിയതിനു വിഷമം തോന്നായ്കയില്ല (കഴിഞ്ഞ കൊല്ലമാണ് വായിക്കാന്‍ പറ്റിയത്);വായിക്കണമെന്ന് ചെറുപ്പത്തില്‍ ആരും പറഞ്ഞു തന്നുമില്ല. സുഹൃത്ത് ശ്യാം പറഞ്ഞതുപോലെ, ഒരു പുസ്തകത്തിലേക്ക് സ്വയം നടന്നുകയറുമ്പോഴല്ലേ അതിന്റെയൊരു സുഖം.

ബാല്യകാലം നല്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ നിറഞ്ഞതെങ്കിലും, ‘ടോട്ടോച്ചാനി’ലെ റ്റോമോ സ്കൂളിനോടും അവിടെ പഠിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞ ആ കുട്ടികളോടും, കൊബയഷി മാഷിനോടും, അവിടത്തെ പഠനരീതികളോടുമൊക്കെ വല്ലാത്തൊരടുപ്പം തോന്നിപ്പോകും. അതൊക്കെ കഥയല്ല, സത്യം തന്നെയാണെന്നും നടന്ന കാര്യങ്ങള്‍ തന്നെയാണെന്നും അറിയുമ്പോ, ആ അടുപ്പം കുശുമ്പുകലര്‍ന്ന ചെറിയൊരു അസൂയയായ് മാറുന്നു. വായിക്കാത്തവര്‍ തീര്‍ച്ചയായും വായിക്കണം. വിനോദത്തോടൊപ്പം, എങ്ങനെ പഠിക്കണമെന്നും, പഠിപ്പിക്കണമെന്നും പറഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നു ‘ടോട്ടോച്ചാന്‍’.

ഹൃദയത്തിന്‍റെ ഭാഷയില്‍ നന്ദി തെത്സുകോ കുറോയാനഗി.